Das IJ-boot sank

Continue reading on my new blog: It’s a Jungle out there

De Dagelijkse Zon

Meer nieuws op:.De Dagelijkse Zon

Komkommernieuws. Nu het hele jaar door

De tv hier is blijven steken op BBC News. Eindeloze gesprekken met deskundigen (professor Klavan) over het wangedrag van, ja ook, Britse politici. De een had de gewoonte de vrouwen in hun billen te knijpen. De ander gaf weleens joviaal een tikje op het achterwerk van een vrouw. Schandalig. Ik moest ineens denken aan de zaak Profumo. En Christine Keeler, weet je nog wel oudje.

Verder belangrijk nieuws:het Twitter account van Trump is uit de lucht gehaald. En, voegt de journalist er aan toe: Trump heeft 3 miljoen, of zes miljoen weetikveel, volgers. Nou èn?
Wat een veel interessanter bericht was: een man had tot zijn grote schrik een bom uit WWII in zijn tuin gevonden. Bomexperts erbij, omgeving afgezet. Bleek het een gigantische komkommer te zijn die de buurman over de schutting had gegooid. Symbolisch.
Als goed journalist zou ik die buurman hebben geinterviewd.

Wij berichten verder op De Dagelijkse Zon.

Een gekkenhuis

Wat is er in godsnaam aan de hand? Iedereen is ineens misbruikt en verkracht en meldt dat via Twitter. En waarom durft men nu pas naar buiten te komen?
Acteur Kevin Spacey had een nazi en kinderverkrachter als vader. Nou lekker dan. En daarom heeft Kevin ook een kind aangerand. Enzovoorts.
En het moet in de volle schijnwerpers worden uitgevochten. Welles, nietes. Kevin is in een moeite door ook uit de kast gekomen.

Praatprogramma's kijk ik nooit meer maar of je wilt of niet, in Het Journaal wordt het genoemd. Jelle Brandt Corstius heeft iemand beschuldigd van sexueel misbruik. 15 jaar geleden gebeurd.
Het Journaal: Twitter ontploft.
Waarom hecht men zoveel waarde aan dat medium? Je zegt toch ook niet in het Journaal: Toen het nieuws van het misbruik bekend werd, brak in café Ruk en Pluk de pleuris uit.


De Vlaamse schrijfster Griet op de Beeck kwam er achter dat ze misbruikt was door haar vader (verdrongen herinnering), net toen haar nieuwe boek uitkwam.

Het is allemaal zo exhibitionistisch en daarom minder geloofwaardig. Alsof het een trend is. Dat is heel triest voor de ware slachtoffers van een brute verkrachting.

Ondertussen in het tehuis

Ik stond met een bewoner in de lift. Het was sprekend De Vieze Man. Terwijl hij aan zijn shaggie likte bleef hij me maar aanstaren. Ik was blij toen hij op zijn bestemming was aangekomen. De begane grond waar ze nu zelfs in de hal roken. De meest gehoorde kreet is: 'Waar is mijn aansteker.'
Hans verontwaardigd: 'Ze vragen mij om een aansteker.' Nou ja.

Hans' kamergenoot is vertrokken. De man lag totaal in de kreukels en bewoog in een soort harnas. Als hij ' snachts hulp nodig had, knipten de verpleegsters het zaallicht aan. Zit je net in je r.e.m. slaap, schijnt iemand een koplamp in je gezicht. Zo worden in China gevangenen gemarteld.

Hans had kennis gemaakt met een nieuweling. Hij mist een been maar is helder in het hoofd.
Toen ik koffie ging halen herkende ik hem aan zijn lege broekspijp. Hij begroette me vriendelijk. Een verademing want de meesten vertoeven in de twilight zone.
Een oude vrouw in een rolstoel riep met een bibberig stemmetje:' Ik wil naar huis.'

(Dat deed me denken aan mijn oma. Zij werd op 73-jarige leeftijd opgenomen. Ik was 9 jaar en mijn ouders namen ons mee voor een bezoek. Oma klampte zich aan mijn vader vast en smeekte:' Neem me mee naar huis.' Tegenover haar lag een Indische dame die steeds dezelfde roep herhaalde: ' Het plafond komt naar beneden. Het plafond komt naar beneden.'
Later legde mijn moeder uit dat ze in een jappenkamp had gezeten.)

' U gaat niet meer naar huis' , zei een vrouw die naast haar zat, ' u kunt niet meer voor uzelf zorgen.'. Daarop begon de verwarde vrouw met beide handen op de tafel te slaan terwijl ze zong: En datte we toffe jongens zijn.
Terug in Hans' kamer vertelde ik het voorval. ' O, die noemen we de mattenklopper', zei hij laconiek.
Hans heeft trouwens een fantastisch uitzicht over de hele stad.

En dan was jij James Stewart en ik Grace Kelly

Ik moet vaak lachen om Hans zijn gemopper. Zijn zus vertelde me dat toen hij en zijn tweelingbroer jong waren, ze altijd klaagden dat de aardappels niet gaar waren. Vaste prik.
Als ik kook zegt hij soms ook: 'Volgens mij zijn de aardappels niet lang genoeg gekookt.'
Ik: 'Ze zijn juist perfect. Beetgaar. Je moet ze niet tot moes koken.'
Gisteren zei hij: 'Die kool die ze hier koken komt mijn neus uit.'.
Ik: 'Wat voor kool? Oostblokkool?'
' Nee, boerenkool maar heel vies. Het lijkt wel drie keer opgewarmd. En de aardappels zijn niet gaar. Waarom kopen ze geen krieltjes. Die zijn toch het hele jaar verkrijgbaar? Krieltjes?'
Ik: 'Geven ze je wel een stuk rookworst?'
Hans: 'Nee, draadjesvlees. Soms maken ze een salade zonder olie of azijn.'
Ik: 'Hè bah, wat droog. Weet je wat, ik koop een olie en azijn stelletje voor je.'

En zo strompelen we door. De blinde helpt de lamme.

 

Onze burgemeester is overleden

Blanche en ik zaten in de tram vandaag. Op weg naar het verpleeghuis. Om 13.00 was de uitvaart van Eberhard van der Laan. Al het openbaar vervoer hield een minuut stilte. Ik kende hem eigenlijk niet zo goed maar door zijn ziekte kwam er veel informatie over hem naar buiten. Hij was nog een echte sociaal-democraat maar niet een die zich emotioneel liet chanteren door minderheidsgroepen.

Duizenden mensen liepen vrijdag langs zijn kist. Jongeren, ouderen, van alle afkomsten. Iedereen zei: 'Onze burgemeester was een lieve man.'  Er heerste in die rij voortschuivende mensen een saamhorigheid waar de burgervader voor gezorgd had.
Zijn laatste woorden: Zorg goed voor onze stad en elkaar, zouden ergens waar iedereen ze kan zien, in een muur gebeiteld moeten worden. Ik voelde me even trots een, geadopteerde, Amsterdammer te zijn. Kippenvel.

Agitated

Ruby Wax slikt al 20 jaar medicijnen tegen onder andere depressie. Je hoort wel vaker dat mentale ziektes uit de taboesfeer gehaald moeten worden. Ik heb daar nooit problemen mee gehad. En ben altijd heel open geweest over mijn opname in het 'gekkenhuis'. Als mensen daar moeite mee hebben, is dat hun probleem. Ik ben zo dankbaar dat er tegenwoordig uitstekende pillen zijn die je leven kwaliteit geven.

Ik noem de periode waarop alles in mijn hoofd op losse schroeven kwam te staan: achter de coulissen kijken van het leven. Angstaanjagend, maar als je het overleeft weet je meer dan elk ander gezond mens. Je hebt jezelf uit elkaar gehaald en daarna weer krakkemikkig in elkaar gezet. Er zijn wat schroefjes overgebleven

Ruby Wax vertelt in het programma Who do you think you are, dat haar ouders monsters waren. In 1939 gevlucht vanuit Wenen naar Amerika. Haar vader had losse handjes, haar moeder was 'hysterisch'. Die liep op straat te schreeuwen.
Ruby's vraag of haar moeder getraumatiseerd was door de nazi's of dat de gekte in haar genen zat, werd beantwoord in Wenen. Zowel haar overgrootmoeder en haar tante waren opgenomen in een psychiatrische inrichting en daar ook gestorven.
De diagnose werd beschreven als 'agitated'. Veel betere term dan zenuwelijer of overgevoelig zoals ik vaak genoemd word. Ik ben simpelweg agitated.
Van huis uit al. In de huidige situatie voel ik me extra agitated.
Als ik van jongs af aan geleerd had dat ik me er niet voor hoefde te schamen, zou het leven een stuk soepeler zijn verlopen. Maar ja, das achteraf gezien.

Wat heb jij nou? Ik ben agitated. Oké? Oké. En nou wieberen.